ریز بخشی از شهرستان جم میباشد.
بقایای پی بناها وخرده سفالها پراکنده در سطحی وسیع نشان می‌دهد که احتمالا زمانی شهر یا ناحیهٔ مسکونی بزرگی در اینجا ریز کنونی وحومه وجود داشته است .
گهگاه بر اثر شسته شدن خاک توسط سیلاب بقایای آسیابهای آبی مدفون شده ظاهر می‌شود یا در جریان شخم زمین در باغها ظرفهای سنگی بزرگی پیدا می‌شود .
در مواردی نیز خمره‌ها ی حاوی بقایای اجساد یافت شده است که قدمت حیات تمدنی این ناحیه را به پیش از اسلام و دورانهای باستان می رساند .
اینها همه نشان دهندهٔ وجود حیات شکوفای یک جامعهٔ کشاورز یکجانشین در گذشته‌های دوراین منطقه است .
شاهد وروایتی در دست است که نشان می‌دهد بیش از هزار وسیصد سال قبل این ناحیه پناهگاه برخی از علویان وشعیانی بوده که از ستم حاکم عراق حجاج ابن یوسف ثقفی گریخته بودند بر اساس این روایت در راه مال رو وقدیمی ریز به دوراهگ تعدادی قبر وجود دارد که از ان سربازان وماموران وابسته به حجاج است .
آنگونه که سینه به سینه نقل شده است این سربازان که در تعقیب چند تن از علویان پا به این راه صعب نهاده بودند در این مکان از تشنگی هلاک می‌شوند .
مسافران محلی که در قدیم از انجا می گذشته اند به این مکان نام قبرهای حجاج داده اند .
دشت ریز تا اواخر عهد صفویه آباد وبا رونق بوده است شاهد این مدعا قبرستانی وسیع در اطراف روستای حرمیک است که از جمله سنگهای دیده شده در آن سنگی است که نام ((صفی قلی فرزند پرویز)) بر آن حک شده وتاریخ 1112هجری قمری را دارد که مقارن اوایل دوران شاه سلطان حسین صفوی است .
اما هرج ومرج بعد از صفویان وایام جانشینان نادر همچون بسیاری از نواحی ایران شکوفایی دشت ریز را به زوال و ویرانی کشاند وازآن آباد بوم جز ویرانه‌های با قی نماند.
بنا به شواهدی تاریخ دوران اخیر ریزاز اواخر دورهٔ زندیه آغاز می‌شود.
در این دوره بر اثر عواملی همچون نا امنی گسترده ودر گیری‌های قدرت مهاجرتهای زیادی در جنوب ایران صورت می کیرد که ازان میان مهاجرانی از اقوام ومکانهای مختلف در دشت ریز ساکن می‌شوند بخشی از بافت قومی ساکان این ناحیه از نسل همام مهاجران هستند که از نقاط مختلفی از جمله دشتی شولستان ((ممسنی کنونی )) کوشک یا کوشکک در فارس ،عشایر ترک ، دشتستان وجاهای دیگر آمده اند.
بدینگونه حیات دشت ریز وآبادی‌های متروک ماندهٔ آن دوباره احیاه می‌شود وقناتها کهن دوباره به جریان می افتد .
در همین ایام است که آرامگاه یکی از سادات صاحب کرامت به نام ((سید حبیب الله)) از اعقاب امام موسی کاضم علیه السلام که احتمالا در دوران صفویه یا پیشتر زیسته ورحلت کرده ودر اینجاه مدفون شده بود زیارتگاه اهالی منطقه گشته واطراف آن نیز خاکستان(قبرستان) شده است .
قدیمی‌ترین سنگ قبری که نگارندهٔ این سطور توانست بخواند تاریخ 1203 هجری را دارد که همزمان است با اواخر عهد زندیه . این تاریخ تقریبی با قول یکی از متولیان کنونی بقعه از سادات احمدی همخوانی دارد که آرامگاه آمام زاده سید حبیب الله از حدود 250 سال قبل به صورت زیارتگاه در آمده است . در برخی از نخستین شناسنامه‌ها از این ناحیه به نام بلوک ریز نام برده شده است بلوک کلمه‌ای مغلولی که به معنای تقریبی یک ناحیه یا بخش کشاورزی ومالیاتی به کار رفته است شروع کاربرد این عنوان در ایران به دوران سلطه مغلان یعنی قرن هفتم وهشتم هجری باز می‌گردد پیش از ان تاریخ از واژهٔ فارسی میانه ((تسوج یا طسوج)) استفاده می‌شده است .
بقایای پی بناها وخرده سفالها پراکنده در سطحی وسیع نشان می‌دهد که احتمالا زمانی شهر یا ناحیهٔ مسکونی بزرگی در اینجا ریز کنونی وحومه وجود داشته است .
گهگاه بر اثر شسته شدن خاک توسط سیلاب بقایای آسیابهای آبی مدفون شده ظاهر می‌شود یا در جریان شخم زمین در باغها ظرفهای سنگی بزرگی پیدا می‌شود .
در مواردی نیز خمره‌ها ی حاوی بقایای اجساد یافت شده است که قدمت حیات تمدنی این ناحیه را به پیش از اسلام و دورانهای باستان می رساند .
اینها همه نشان دهندهٔ وجود حیات شکوفای یک جامعهٔ کشاورز یکجانشین در گذشته‌های دوراین منطقه است .
شاهد وروایتی در دست است که نشان می‌دهد بیش از هزار وسیصد سال قبل این ناحیه پناهگاه برخی از علویان وشعیانی بوده که از ستم حاکم عراق حجاج ابن یوسف ثقفی گریخته بودند بر اساس این روایت در راه مال رو وقدیمی ریز به دوراهگ تعدادی قبر وجود دارد که از ان سربازان وماموران وابسته به حجاج است .
آنگونه که سینه به سینه نقل شده است این سربازان که در تعقیب چند تن از علویان پا به این راه صعب نهاده بودند در این مکان از تشنگی هلاک می‌شوند .
مسافران محلی که در قدیم از انجا می گذشته اند به این مکان نام قبرهای حجاج داده اند .
دشت ریز تا اواخر عهد صفویه آباد وبا رونق بوده است شاهد این مدعا قبرستانی وسیع در اطراف روستای حرمیک است که از جمله سنگهای دیده شده در آن سنگی است که نام ((صفی قلی فرزند پرویز)) بر آن حک شده وتاریخ 1112هجری قمری را دارد که مقارن اوایل دوران شاه سلطان حسین صفوی است .
اما هرج ومرج بعد از صفویان وایام جانشینان نادر همچون بسیاری از نواحی ایران شکوفایی دشت ریز را به زوال و ویرانی کشاند وازآن آباد بوم جز ویرانه‌های با قی نماند.
بنا به شواهدی تاریخ دوران اخیر ریزاز اواخر دورهٔ زندیه آغاز می‌شود.
در این دوره بر اثر عواملی همچون نا امنی گسترده ودر گیری‌های قدرت مهاجرتهای زیادی در جنوب ایران صورت می کیرد که ازان میان مهاجرانی از اقوام ومکانهای مختلف در دشت ریز ساکن می‌شوند بخشی از بافت قومی ساکان این ناحیه از نسل همام مهاجران هستند که از نقاط مختلفی از جمله دشتی شولستان ((ممسنی کنونی )) کوشک یا کوشکک در فارس ،عشایر ترک ، دشتستان وجاهای دیگر آمده اند.
بدینگونه حیات دشت ریز وآبادی‌های متروک ماندهٔ آن دوباره احیاه می‌شود وقناتها کهن دوباره به جریان می افتد .
در همین ایام است که آرامگاه یکی از سادات صاحب کرامت به نام ((سید حبیب الله)) از اعقاب امام موسی کاضم علیه السلام که احتمالا در دوران صفویه یا پیشتر زیسته ورحلت کرده ودر اینجاه مدفون شده بود زیارتگاه اهالی منطقه گشته واطراف آن نیز خاکستان(قبرستان) شده است .
قدیمی‌ترین سنگ قبری که نگارندهٔ این سطور توانست بخواند تاریخ 1203 هجری را دارد که همزمان است با اواخر عهد زندیه . این تاریخ تقریبی با قول یکی از متولیان کنونی بقعه از سادات احمدی همخوانی دارد که آرامگاه آمام زاده سید حبیب الله از حدود 250 سال قبل به صورت زیارتگاه در آمده است . در برخی از نخستین شناسنامه‌ها از این ناحیه به نام بلوک ریز نام برده شده است بلوک کلمه‌ای مغلولی که به معنای تقریبی یک ناحیه یا بخش کشاورزی ومالیاتی به کار رفته است شروع کاربرد این عنوان در ایران به دوران سلطه مغلان یعنی قرن هفتم وهشتم هجری باز می‌گردد پیش از ان تاریخ از واژهٔ فارسی میانه ((تسوج یا طسوج)) استفاده می‌شده است .